#66#

Και μην πεις ότι δεν το περίμενες... Ένας σαρωτικός άνεμος να αδειάσει τους χάρτες από την βαλίτσα σου και το καράβι που ποτέ δεν ανέβηκες. Η τρικυμία να υψωθεί ως τα μάτια σου, οι δείκτες μέσα σου να αντηχήσουν στο τώρα και καλπάζοντας η ανάσα σου να βγει απ΄ το σώμα. Και μην πεις ότι δεν το περίμενες... Μα πώς να ξεδιψάσεις μια ολόκληρη θάλασσα μέσα σου, το απότιστο από φεγγάρια και ιδρώτα χώμα. Πώς το ψίθυρο που έγινε κραυγή να σωπάσεις και λουκέτα να βάλεις στα συρτάρια που τ’ ανείπωτα σκόρπισαν. Και μην πεις ότι δεν το περίμενες ... καμμένη γη άφησες πίσω να κοκαλώνεις όταν το βλέμμα στρέψεις προς τα εκεί, ο φόβος στάχτη έγινε στην φλόγα σου, Και μην πεις ότι δεν το περίμενες... και ας μην ήσουν έτοιμος γι’ αυτό ποτέ... Γι’ αυτό που πάντα περίμενες...

#65#

Είναι γιατί το κύμα που προκαλεί η βάρκα στην στεριά , δεν μας ταράζει, μόνο για λίγο μας ταρακουνά και ύστερα πάλι κολυμπάμε αμέριμνοι σε μια πορτοκαλί θάλασσα. Η ζέστη που του καίει τα χείλη και τα ρουθούνια του, είναι η ζέστη που κάτω από τον ήλιο απολαμβάνουμε. Είναι γιατί η σκηνή που κοιμάται, στημένη στην επιφάνεια της γης, δεν μπορεί να φτάσει ούτε λίγο τα θεμέλια των σπιτιών μας, να μας ταράξει τα όνειρα. Είναι που η παρουσία του, χαλάει την αισθητική μας, και αν σε μία άκρη τον απομονώσουμε, δεν θα τον βλέπουμε, και αν δεν τον βλέπουμε ,δεν θα υπάρχει. Είναι που αυτός δεν είναι το ίδιο, είναι κάτι άλλο, μακρινό,ξένο καιτελοσπάντων, είναι γιατί κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ σ΄εμάς.

#64#

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ Σ ΕΝΟΧΛΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΣΕ ΖΗΛΕΥΕΙ, ΑΛΛΑ ΟΤΙ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙ

#63#

ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΚΑΤΑΝΤΑΕΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟ

#62#

Θαυμάστε το, θαυμάστε ένα οικοδόμημα στηριζόμενο πάνω σε θεμέλια αδικίας , υψωμένο από αβοήθητα κορμιά στοιβαγμένα. Με ορόφους βαθμιαίας αλλοτρίωσης, προβοκατόρικης θέας παράθυρα, πόρτες που κωφεύουν και αδιέξοδες εξόδους κινδύνου… Τρανό όσο και ο φόβος που δεσπόζει στην κορυφή του. Θαυμάστε το, θαυμάστε το να καταρρέει επάνω μας…

#61#

Όταν οξυγονώνεται μία σκέψη συρρικνωνεται, γιατί καλείται να διεκδικήσει μία αυτονομία αποκομμένη από την ασφάλεια των παράπλευρων εκδοχών...

#60#

Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑΣ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ.