#50#

ΤΟ ΠΕΡΙΤΤΟ ΣΤΗΝ ΤΡΟΦΗ ΠΑΧΑΙΝΕΙ
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΑΔΥΝΑΤΙΖΕΙ...

#49#

ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΠΡΟΣΤΑ,
ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
ΤΗΝ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ...

#48#

Η θάλασσα κυοφορούσε.
με του βυθού το μυστήριο αγκάλιαζε
και ενα κύμα της στην ακτή σε ξεγέννησε.
Μύριζε άλας,
ενα αεράκι στροβίλιζε σαν άμμο το σώμα,
μια οριζόντια ευθυγράμμιζε το βλέμμα,
το φώς τρύπωνε στους πόρους,
στα μάτια ξεθύμαιναν όλα τα κύματα
και οι ηλιαχτίδες σβήναν τις σταγόνες απ τα βλέφαρα.

Στον κορμό του δέντρου μεγάλωσες.
Οι ρίζες σε βύζαξαν,
το θρόισμα των φύλλων,γλυκό νανούρισμα.
Άνθη αμυγδαλιάς στο πρόσωπο.
σιρόπι κερασιάς στα χείλη,
μελωδία ζωηρή απο πίκολο φλάουτο
και ενας χοροπηδηχτός περίπατος πλάι σε πράσινο και γαλάζιο.
Μια διαρκής σύζευξη τα χρώματα στου πενταγράμμου την παλέτα

Στo βουνό ανδρώθηκες.
Ο άνεμος
σου πλάτιασε τα στήθη.
Στην κορυφή του έμαθες
τόσα δεινά που δώρισε για να το κατακτήσεις.

Το σούρουπο αντανακλούσε στις χαραμάδες
του σώματος
Άπνοια στις αιωρήσεις του πνεύματος.

Η νύχτα σε σκέπασε. Μια βροχή ασημόσκονης.

Θάλασσα, δέντρο, βουνό, σούρουπο, νύχτα.